Als verrezen uit een zuiderse
kroniek
Heeft men mij met moed overgoten,
Zo dat deze koning en zijn tragiek
Elke sage over zich hebben verstoten,
Doch aan de kijklustigen is het thans
Om de vlag te hijsen of mee te strijden.
Lauwert u mij met een zege en krans
Of valt u in hem als bezeerde heiden?
Allerhande vertellingen
doen de ronde,
Zo leefde ik al
eeuwen naast een godin,
Welke me voor haar wijsheid
verkondde
Of me aan Dood bond voor
eigen gewin,
Doch waar ik de vlerken
ook heb gespreid -
Op goddelijk reinkleed
of huidige zonden -
Voortdurend vloog ik
naar een vrijheid
En dat nest heb ik in
De Mikke gevonden.
Ofschoon uw ziel,
zwart gelijk uw haren,
De mythe binnen dit
steen doet bewaren
Ben ik alleen uit noeste
arrebeid gepuurd
En door veele, gulzige
blikken ommuurd,
Doch uw daden,
gespeend van goede wil,
Schilderden uiteindelijk
m’n beenderen kil
En vergrauwden m’n vel
tot wat thans rest:
Elks hongerig en versteend
ravennest.
Betuiging der minne
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan was je beslist de
aarde ontstegen
Of meegevoerd door
een najaarsregen
Of tot onkruid
verkommerd in de gaard.
Had ik jou nimmer de
minne verklaard,
Dan had beslist iemand
jou gestolen
Of was je bedolven
onder zwarte kolen
Of bleef je schraal
in een kruik bewaard.
Had ik jou de minne
nimmer verklaard,
Dan prijkte je
silhouet op een zwaard
En vierde hij zege
met lauwer en roem,
Want generlei strijd
is waarlijk te vechten
Als je afzijn zijn
verlies doet beslechten,
Onverklaarbaar ben
jij voor mij als bloem.
Ofschoon ik op beeld
ben opgenomen,
Verhaalt mijn huid de
wissel van elk tij:
Soms vloei ik als
reinste aller stromen,
Dan laat de robijn
haar schijnsels op mij;
Hoe m’n aanzijn ook
wordt weergegeven
En welke winden er langs
mij tekeergaan,
De robijnen geven kleur
aan mijn leven
En doen me vloeien naar de oceaan.
Op deez' minne rust geen tomen
En dekt geen oorlog hen met slijt,
Noch vindt verval een onderkomen
In de armen van onsterf’lijkheid,
Want gewekt zijn zij om te minnen
Voor geliefden en onder Valentijn
Zullen ze standhouden als godinnen
Hier vereeuwigd in een samenzijn.
Midden in de natuur
haar schoot
Zagen we wat er eertijds
niet was:
Een schoonheid zonder
ademnood,
Ontsproot tussen het
vredige gras.
Gelijk de handen van
Ons Kinderhuis
Waarin ze ons droegen
en niet alleen
Kwamen we daar in ‘n warmte
thuis,
Die met een liefde nimmer
verdween.
