donderdag 18 januari 2018

Vers op maat bij Verbondenheid van Margot Homan.














O, dappre wind, prijk mijne haaren
En laat hierbij zijne laatste aanblik
Bij geen rotsgelui of wiekslag verjaaren
Of verarmen bij ‘s mens stervenssnik.
Want al lijken onze lippen gescheiden
En blijft een kus afwezig in ‘t gemin,
Duurt de gedachtenis onzer beiden                          
Voort in dit huuwlijk van koper en tin.

2 opmerkingen:

Plaats reactie